3. Ośmieszające sytuacje.

Przecież jesteś gorący jak chole...

Hazel's POV:

Otwierając drzwi do mojego apartamentu przeszłam przez nie, następnie zamykając je nogą. Usłyszałam łapki mojego pomeranian husky i zaraz potem był w zasięgu mojego wzroku.

- Cześć maleńki – zagruchotałam klękając i drapiąc go za uchem, a Blue oddał się mojemu dotykowi, co wywołało uśmiech na mojej twarzy.

Zaadoptowałam Blue gdy miał około 7 tygodni, a teraz miał już 6 miesięcy. To wcale nie tak dużo, ale jak na razie, był praktycznie moją jedyną rodziną.

Blue wskoczył mi w ramiona, na co się lekko zaśmiałam wstając. Nucąc pod nosem i zachwycając się ciepłem rozchodzącym pomiędzy ścianami, zdjęłam moje obcasy i westchnęłam z ulgą, gdy postawiłam stopy płasko na podłodze.

Cały dzisiejszy dzień wyjaśniałam wszystko z moją pracą – cóż z moją byłą pracą. Trent będąc pieprzonym dupkiem jakim jest, zwolnił mnie, zatem teraz jestem bezrobotna, chociaż mam wystarczająco dużo pieniędzy, żeby przeżyć moje całe życie bez ponownego pójścia do pracy, więc wszystko powinno być w porządku.

Mówiąc o życiu, mój apartament był położony w samym sercu Nowego Jorku, był przestronny i jak bardzo go uwielbiałam, nigdy nie był dla mnie domem.

Cały wystrój był biały i siwy, klasyka od podłogi do sufitu. Ogólnie to było wspaniałe miejsce, ale jak powiedziałam wcześniej, to nie to, gdzie chciałabym zamieszkać na zawsze.

Weszłam do kuchni i postawiłam torebkę na wysepce położonej na środku, kładąc Blue na podłodze, zanim napełniłam szklanke wodą, a moje myśli powędrowały do Justina.

Mam na myśli to, że nie każdego dnia przewracasz się na cholernym kawałku lodu, po to, żeby zostać złapaną przez mężczyznę, który wygląda jakby był stworzony przez anioły i zesłany na ziemię z puszystych chmur nieba.

Nie osądzajcie mnie, ale cholera jasna, Jezu, kurwa.

Justin, tak mężczyzna, z którym dzieliłam prawdopodobnie 20 sekund mojego życia, jest gorący jak cholera.

Seksowny w sensie, że majtki spadają i nie byłabym zdziwiona, jeśli dziewczyny przed nim to robiły.

Mimo tego, nie mogę tak po prostu osądzać. To znaczy, on mógłby być słodki i uroczy i ogólnie gentlemenem – i co ja do cholery myślę.

Dopiero co poznałam kolesia.

Skreślcie to, ja go nawet nie poznałam.

Znam jego imię.

To wszystko.

Mam skłonność do obsesji na punkcie głupich rzeczy.

Odrzucając myśli o Panu Chodzący Seks, napełniłam ponownie moją szklankę i wtedy usłyszałam, że mój telefon zaczyna wibrować i Blurred Lines rozeszło się po całym pomieszczeniu.

Warcząc, że mój czas spokoju został przerwany, wyciągnęłam mój telefon i na mojej twarzy pojawił się grymas, gdy zobaczyłam kto dzwonił. Przeciągając szybko mój palec po ekranie, by odebrać połączenie, przyłożyłam telefon do ucha.

- Czego chcesz? - spytałam oschle i usłyszałam śmiech Trenta, co sprawiło, że zacisnęłam palce wokół szklanki, którą trzymałam w drugiej ręce.

- Cześć księżniczko, chciałem ci tylko przekazać, że idziesz jutro ze mną na bal – odpowiedział, a ja warknęłam, gdyż całkowicie zapomniałam o tym, że w ogóle miał być jakiś bal i że miałam się tam pokazać z moim księciem.

Zauważcie mój sarkazm.

- Kto powiedział, że idę? - spytałam, gdy ponownie napełniłam moją szklankę.

- Ty, miesiące temu – powiedział, na co się zaśmiałam.

- Ta, miesiące temu mogłam powiedzieć tak, ale parę sekund temu, wolałabym mieć szpilki w moich oczach niż pójść z tobą – odpowiedziałam i usłyszałam jego warknięcie po drugiej stronie.

- Idziesz, jest to oficjalnie zapisane na liście i wiesz jakby to nieprofesjonalnie wyglądało, jakbyś nie przyszła – odpowiedział, a ja przemyślałam moje opcje, ponieważ miał rację z tym, ze byłoby to nieprofesjonalne.

Jeśli bym nie poszła i chciałabym ubiegać się o pracę, nie byłoby żadnej szansy, żebym ją dostała, ponieważ dostać tak wysoką posadę jaką pragnę, jest bardzo ciężko. Na dodatek, na bal charytatywny przychodzą dosłownie wszyscy, więc jeśli by się dowiedzieli, że się nie pokazałam, a bylam na liście... Cóż, oto ja zostająca bezrobotną.

Powiedzmy, że słowo w świecie biznesu naprawdę szybko się rozchodzi.

- Zgoda – warknęłam i usłyszałam jak lekko się śmieje, jakby wygrał... jaki debil...

- Wyślę limuzynę, żeby odebrała cię o 19:00, spotkamy się na miejscu słodziaczku – powiedział, a ja wydałam lekki odgłos wymiotowania na ten żenujący przydomek.

Nie kłopotałam się z odpowiedzią przed rozłączeniem się i gdy to zrobiłam, westchnęłam.

Cóż, jutro będzie bardzo owocna noc.

3^rd Person POV:

- Och no dalej, rozchmurz się – powiedział Jacob do swojego monotonnie wyglądającego najlepszego przyjaciela.

- Nie mam powodu, żeby się rozchmurzyć, to nie ty będziesz musiał ściskać dłonie z pięcioma milionami pierdolonych ludzi – Justin mu odpowiedział, na co Sienna wydała zdumiony dźwięk w tyle, sprawiając, że Justin się do niej odwrócił.

- Nie rób tej miny – powiedziała, wskazując na niego kieliszkiem szampana, który trzymała w swojej dłoni.

Justin westchnął i chciał przejechać dłońmi przez swoje włosy, ale powstrzymał się od tego, przypominając sobie, że nałożył na nie żel.

Zamiast tego stukał palcami o swoją nogę, gdy kierowca wiózł ich w stronę balu dobroczynnego.

Po 10 minutach nieustannego stukania palców Justina, przybyli.

Wypuszczając najpierw Jacoba i Siennę, poprawił swój krawat, zanim wyszedł z limuzyny. Stawiając stopy na ziemi, spojrzał w górę i spotkał się z widokiem, który był nieporządny, ale ogarnięty.

Tłumy ludzi były wszędzie porozrzucane, jakkolwiek, chaos ten był kontrolowany. Samochód podjeżdża, lokaj bierze kluczyki i samochód jest parkowany, podczas gdy wszyscy wchodzą do wielkiej sali bankietowej.

Wszystko było uporządkowane i zorganizowane, tak jak Justin lubił.

Zapinając przód swojego garnituru obserwował jak Jacob prowadził Siennę w stronę wejścia do sali. Nie rozumiał jak kobiety mogły wyjść na ten ogromny mróz tylko w sukience, ale Sienna zawsze odpowiadała „robimy szalone rzeczy, żeby dobrze wyglądać”.

Zaśmiał się na to wspomnienie, zanim ruszył naprzód, sprawdzając swój zegarek, był idealnie na czas, widząc, że duża wskazówka jest idealnie na szóstce, wpadł na kogoś.

- Bardzo przepraszam – powiedział, a jego oczy powędrowały na osobę, na którą wpadł.

- Wpadanie na siebie wygląda na nasz zwyczaj – usłyszał znajomy głos, a gdy połączył głos z twarzą, w jego głowie brzmiało tylko jedno imię.

Hazel.

Justin's POV:

- Co ty tu robisz? - spytałem, próbując powstrzymać rosnący uśmiech na mojej twarzy, żebym nie wyszedł na jakiegoś szaleńca.

To szalone co dzielenie z kimś 20 sekund twojego życia może zrobić... W sumie to nie jest szalone, to wręcz żałosne.

Odpowiedziała małym uśmiechem, zanim przemówiła.

- Zostałam zaproszona – odpowiedziała, a ja w myślach strzeliłem facepalm za zadanie tak głupiego pytania.

Z jakiego innego powodu miałaby tutaj być, głupku?

- Ale i tak już idę, więc... - kontynuowała, a ja uniosłem brwi w zmieszaniu.

- Dlaczego już idziesz, bal się nawet jeszcze nie zaczął? - spytałem, a ona westchnęła i zaczęła bawić się palcami.

- Uh, moja randka mnie wystawiła... W sumie, to nie. On jest po prostu dupkiem, a ja mu tak jakby uwierzyłam i w ogóle, to jest po prostu... Zaczynam bełkotać, przepraszam – odpowiedziała, a jej policzki zrobiły się różowe, na co się zaśmiałem.

- A teraz mi powiedz, dlaczego ktoś miałby wystawić kogoś tak pięknego jak ty? - Zacząłem z nią flirtować, na co jej policzki zapłonęły jasną czerwienią, a ja szeroko się uśmiechnąłem, co sprawiło, że spojrzała w dół.

- Ja... uh... - zaczęła, a ja zachichotałem. - Przestań, pewnie wyglądam jak pomidor – zajęczała, nie patrząc mi w oczy, co sprawiło, że zaśmiałem się z niej jeszcze raz, zanim znowu przemówiła. - Jest kutasem, dlatego mnie wystawił – powiedziała, a ja zamruczałem pod nosem i wtedy pewien pomysł pojawił się w mojej głowie.

- Mogłabyś iść ze mną – zaproponowałem, a jej oczy się rozszerzyły.

- Nie masz randki? - spytała, na co potrząsnąłem głową. - Jak do cholery ty nie masz randki? - spytała. - Przecież jesteś gorący jak chole... - kontynuowała, zdając sobie sprawę z tego, co mówiła, a ja uniosłem brwi w sugestywnej manierze, gdy przyłożyła sobie rękę do ust. - Muszę się zamknąć – wymamrotała, a ja się do niej uśmiechnąłem, gdy zarumieniła się po raz trzeci podczas ostatniej minuty.

- Nie martw się, lubię gdy dziewczyna potrafi podtrzymać rozmowę – powiedziałem, a ona ścisnęła swoje wargi razem, próbując powstrzymać chichot, który wychodził z jej ust. - Więc... idziesz? - spytałem ją z małym uśmiechem, wyciągając moje ramię, na co ona przytaknęła nieśmiało, kładąc rękę na moim bicepsie, przez szparę pomiędzy moim ciałem, a moją ręką, gdy prowadziłem ją do wejścia.

- Pan Bieber – Taylor powiedział, a ja uśmiechnąłem się do niego, na co on odwzajemnił gest. - I pani... - kontynuował, a ja spojrzałem na Hazel, która stała obok mnie.

- Hazel... – odpowiedziałem, zanim zdałem sobie sprawę, że nie znam jej nazwiska.

- Lopez – dokończyła, a Taylor spojrzał na listę, zanim postawił haczyk przy jej imieniu. Lopez? Musi mieć hiszpańskie korzenie. – Dziękuję – uśmiechnęła się do niego, gdy weszliśmy do sali.

Uśmiechnąłem się do niej, gdy rozejrzała się dookoła z adorującymi oczami i gdy robiłem to samo co ona, uśmiech zszedł mi z twarzy, gdy zobaczyłem Trenta w kącie.

- Um, idę po coś do picia, chcesz coś? - Hazel spytała, wybijając mnie z transu, w którym wyobrażałem siebie napierdalającego Trenta.

- Nie, dziękuję – odpowiedziałem jej, na co przytaknęła, a jej ręka wyślizgnęła się z mojego ramienia.

Uśmiechnęła się do mnie, zanim ruszyła w stronę sali bankietowej, gdzie stał bar i wtedy dokładnie się jej przyjrzałem.

Miała na sobie długą sukienkę – jak większość kobiet tutaj, jednak dla mnie wyróżniała się. Z widoku jej materiał wyglądał jak atłas. Cienki, ale klasyczny materiał otulał jej ciało w idealny sposób – nie w prowokujący, ale taki, gdzie pozostawiał cię podziwiającego jej -

O mój boże, dopiero co ją poznałem, co ja do cholery mówię.

Wyrzucając myśli o dosłownym nazwaniu jej perfekcją, podczas drugiego spotkania z nią, odwróciłem się, by napotkać głupkowato uśmiechających się Sienne i Jacoba.

- Czy to była polaroidowa dziewczyna? - spytał Jacob ze znaczącym uśmiechem, a ja pozostałem cichy, co tylko sprawiło, że Sienna zapiszczała, a ja przewróciłem oczami wiedząc, że widzieli nas wchodzących razem do sali.

- Czy to dlatego nie chciałeś randki? - Spytała mnie z błyszczącymi oczami, a ja się zaśmiałem.

- Nie, nie chciałem randki z powodu tego skurwiela, Trenta.

Spojrzała na mnie, nie wierząc w to co mówię.

- Skoro tak, to dlaczego przyszedłeś z Hazel? - spytała mnie, a ja im wyjaśniłem jak to wszystko się stało. - Wiesz kim był koleś, który ją wystawił? - Sienna zapytała, a ja potrząsnąłem głową.

- Nie – odpowiedziałem, na co ona przytaknęła kładąc głowę na ramieniu Jacoba.

5 minut później byłem zaabsorbowany w rozmowę z Jacobem o tym, w jaki biznes zainwestujemy i gdy już miałem zacząć mówić o innej opcji, usłyszałem Siennę syczącą głośno suka.

Obydwoje spojrzeliśmy w jej stronę i zobaczyliśmy, że rzuca złowrogie spojrzenia w czyjąś stronę. Podążyłem za jej oczami i zobaczyłem Trenta uśmiechającego się do nas głupkowato.

Przewróciłem oczami, gdy do nas podszedł.

- Jak miło widzieć tutaj waszą trójkę – powiedział, pocierając rękoma, gdy uśmiechał się do nas szeroko.

Zadrwiłem z niego i mogłem sobie wyobrazić, że Sienna prawdopodobnie w myślach strzeliła mu w twarz.

- Spierdalaj Eagle, tylko spowodujesz scenę – powiedziałem, a on zaśmiał się ze mnie, na co Sienna ruszyła do przodu, ale Jacob ją przytrzymał.

- Cóż, może właśnie tego chce – powiedział, a ja zacisnąłem pięści, starając się najlepiej jak mogłem, by nie rzucić się na niego, ponieważ nawet jego obecność była irytująca i sprawiała, że krew się we mnie gotowała do tego momentu, że byłem gotów eksplodować w ogromnej furii. - Aww, majutki Bieber jest śmutny? - spytał dziecięcym głosem, a ja spojrzałem na niego złowrogo i zbliżyłem się do niego o krok.

Wtedy usłyszałem klikanie obcasów o podłogę zbliżające się w moją stronę. Odwróciłem wzrok w tamtym kierunku i zobaczyłem Hazel idącą w naszą stronę.

Moje serce zaczęła bić szybciej, ponieważ gdy ostatni raz miałem randkę na balu dobroczynnym, skończyła zgnieciona pomiędzy ścianą, a kutasem Trenta, co nie było przyjemnym widokiem do zobaczenia.

Chociaż, nawet nie sądzę, że Hazel jest moją randką. Tylko poprosiłem ją, żeby ze mną poszła.

Co jest randką, ty idioto.

Westchnąłem, a ona podeszła do mnie i uśmiechnęła się do mnie i do Sienny i Jacoba, którzy odpowiedzieli jej delikatnym machnięciem, ale jej uśmiech zniknął i przemienił się w gniewne spojrzenie, gdy spotkała oczy Trenta.

I najbardziej dezorientującą rzeczą było to, że odwzajemniał to spojrzenie.

- Dlaczego i jak do cholery się tutaj znalazłaś? - odburknął, a moje oczy się rozszerzyły na jego dobór słów.

- Jestem tu, bo mnie zaproszono i w przeciwieństwie do ciebie, Justin rzeczywiście mnie ze sobą zabrał – odpowiedziała mu, a ja wiedziałem, że moje oczy wyskoczą mi z orbit, jeśli otworze je jeszcze bardziej, ale poważnie o co do kurwy nędzy chodzi?

- On miał cię ze sobą wziąć? On był twoją randką? - spytałem, a ona przytaknęła grymasząc.

- Nie powiedziała ci? - Trent uśmiechnął się do mnie jakby coś wygrał.

- Nie pytałem, to jest różnica – odpowiedziałem oschle, na co jego uśmieszek trochę opadł, ale próbował go utrzymać na twarzy, co w skutku dało dziwną minę.

- Dlaczego do cholery ją w ogóle wystawiłeś? - spytała Sienna, a ja spojrzałem na nią i z powrotem na Hazel, która wciąż tam stała.

Jej ramiona były skrzyżowane i wysoki, wypełniony do połowy czerwoną substancją kieliszek był trzymany przez nią pomiędzy jej pomalowanymi palcami.

Jej obcas niecierpliwie uderzał o podłogę i niekończące się stukanie tylko sprawiało, że stawałem się lekko zdenerwowany, ja nawet nie byłem tym zastraszanym.

- Rewanż – odpowiedział zwyczajnie, a żałosny śmiech opuścił usta Hazel.

- Rewanż? Jeśli to jest twój rewanż, to coś jeszcze na ciebie czeka – wysyczała, a twarz Trenta stała się blada i parsknął cicho. - Następnym razem, gdy będziesz chciał mnie wystawić, spróbuj się podczas tego nie ośmieszyć – warknęła i odepchnęła mnie lekko do tyłu, a Jacob i Sienna również się cofnęli.

- Jak niby się ośmie – zaczął, ale nie dokończył, ponieważ Hazel wylała swoje wino prosto na biały materiał jego koszulki, co sprawiło, że zrozumiałem dlaczego odepchnęła mnie z drogi.

Trent zapiszczał jak jakaś cipka, gdy spojrzał na swoją koszulę, które miała różową plamę na samym środku.

Awh, biedactwo.

…

Zauważcie mój sarkazm, proszę.

Zdumiony chichot opuścił usta Sienny, a Jacob potrząsnął głową patrząc w dół, gdy próbował sam się nie zaśmiać. Wciągnąłem moje policzki, by również się nie zaśmiać, gdy patrzałem na zrozpaczoną twarz Trenta. To była tylko pierdolona koszula, Chryste Panie.

- Przejdziesz za to przez pierdolone piekło – wysyczał, gdy próbował wycisnąć materiał z koszuli, która wciąż na nim była.

- Nie mogę się doczekać, żeby zobaczyć jak będziesz próbował to zrobić – odpowiedziała i z pełną siłą włożyła mu kieliszek do rąk i jak na znak, ktoś zdecydował się do nas dołączyć. Był to Henry, dobry przyjaciel mojego ojca, który również miał syna, więc dobrze się wszyscy dogadywaliśmy.

Spojrzał zdziwiony na Trenta, zanim spojrzał na mnie, a potem na Hazel, która próbowała się powstrzymać od zwycięskiego uśmiechu. Gdy chciał już coś powiedzieć, Trent mu przerwał warknięciem, zanim prychnął w stronę Hazel i odszedł zaczerwieniony, pozostawiając Henry'emu wolną drogę do wypowiedzi.

- Następnym razem uderz w twarz – powiedział, mrugając do Hazel, na co mały śmiech opuścił jej usta.

- Spróbuję – odpowiedziała, na co on się zaśmiał, zanim spojrzał na mnie.

- Twój tata o tobie mówił, bardzo za tobą tęskni – powiedział, na co westchnąłem, wracając do nich myślami. - Tak jak twoja matka i twój młodszy brat, nawet jak wspomniałem fakt, że przyjedziesz do nich na święta – powiedział, a ja odpowiedziałem mu, że doceniam to, że z nimi rozmawiał.

Posłał mi uśmiech zanim odszedł do kolejnej grupy ludzi.

- O, tak w ogóle jestem Hazel.

Sienna i Jacob uśmiechnęli się do niej, zanim Sienna przemówiła.

- Wiemy – obydwoje się głupkowato uśmiechnęli, a Hazel posłała im zdezorientowane spojrzenie.

- Nie przejmuj się nimi – wymamrotałem do niej, na co powoli przytaknęła z małym uśmiechem.

- Okej – ciągnęła, a ja uśmiechnąłem się do niej, zanim usłyszałem znowu moje nazwisko.

- BIEBER! - usłyszałem krzyk tego drażniącego głosu i westchnąłem obracając się, by napotkać Natalię szarżującą na mnie.

- No to się zaczęło – usłyszałem jak obie Sienna i Hazel powiedziały w tym samym czasie, a następnie usłyszałem ich chichot.

- Jaki masz do cholery problem? - Natalia wysyczała, popychając mnie w klatkę piersiową, a ja spojrzałem na nią przewracając oczami.

- W sumie to nie jego problem, to mój problem – usłyszałem Hazel, a Natalia przełożyła ciężar ciała na jedną nogę i spojrzała za mnie.

- Ty – warknęła przez zaciśnięte zęby, a Hazel posłała jej słodki uśmiech.

- Ja – odpowiedziała radośnie, a ja powstrzymałem się od śmiechu podczas tego poważnego momentu.

- Wygląda na to, że zawsze musisz wszystko zjebać, wiesz o tym? - Natalia syknęła do Hazel, na co ta odpowiedziała sarkastycznym uśmiechem.

- Nie, bo to nie ja, która wszystko jebie – zrobiła krok bliżej, a ja zauważyłem, że Natalia lekko osunęła ramiona, a jej twarz trochę zbladła. - Tylko ty i ten dupek, którego nazywasz swoim byłym mężem, więc dlaczego się nie odpierdolisz, a ja spróbuję powstrzymać się od wyrwania tych doczepionych mysich ogonów z twojej głowy – warknęła na Natalię i przyrzekam, że jeśli wzrok mógłby zabijać, wszyscy już byśmy leżeli na ziemi.

- Jesteś suką – Natalia warknęła do Hazel zanim odeszła, jakkolwiek zrobiła tylko krok do przodu i wydala przeszywający uszy krzyk, zanim upadła na podłogę.

- Ups – Hazel wyszeptała niewinnie, gdy schowała się za mną, udając, że jest pochłonięta rozmową, gdyż to była jej stopa, która stanęła na ogonie sukienki Natalii, co wysłało ją na podłogę.

Boże, ta dziewczyna to całkowicie coś innego.

Uśmiechnąłem się na własne myśli i gdy to zrobiłem spojrzałem na Jacoba, który ruchem ust przekazał mi coś.

„Lubie ją” było to, co do mnie „powiedział” z uśmiechem, na co się zaśmiałem, gdy Sienna paplała o tym jak ona i Hazel będą się dobrze dogadywać, ponieważ obie pałają nienawiścią do Natalii.

Kto by pomyślał, że talent wpadania na kogoś, może przynieść coś tak dobrego.

---------------------------------

Mamy rozdział trzeci i to pierwszy rozdział, w którym naprawdę sprawdziłam błędy, lmao. I badabum, wyrobiłam się w terminie, mówiłam, że rozdziały będą w weekendy i proszę bardzo, dodaję rozdział w weekend. Rozdział czwarty również dodam w niedzielę, bo mam cały przyszły tydzień zawalony sprawdzianami, soz. I jak wam się na razie podoba ff i rozwinięcie akcji? Dziękuję wam za 14 komentarzy pod ostatnim rozdziałem i ponad 2600 wejść! Ostatnio wam dziękowałam za 600, a teraz bam, 2 tysiące więcej.

Komentujcie co sądzicie o tym ff, o rozdziale i o tym co się wydarzyło, bo naprawdę lubię czytać wasze reakcje, więc mam nadzieję, że pod tym rozdziałem mnie również nie zawiedziecie.

No to chyba na tyle.

CZYTASZ = KOMENTUJESZ

To naprawdę mnie motywuje.

See ya robaczki, do następnego.